کد مطلب:53244 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:250
اگرچه لشكر پیغمبر 313 نفر بودند اما به واسطه ی ایمانشان به خدا و استواری در عقیده شان قوی تر از هزار نفر بودند. این مردان مصمم در مقابل دشمن قرار گرفتند. سه مرد از كینه توزترین دشمنان اسلام به اسامی عتبه و پسر و برادرش شیبه و ولید جلو آمدند، در حالی كه به ثروت و بزرگی خود می بالیدند. سه نفر جنجگوی هم شأن خودشان را به مبارزه طلبیدند زیرا كسر شأن آنها بود كه با اشخاص معمولی جنگ كنند. [صفحه 18] حضرت علی (ع)، عمویش حمزه و پسر عمویش عبیده (فرزند حارث) با آنها رو به رو شدند. حضرت علی با ولید مواجه شد و ضربه ای بر شانه اش فرود آورد به طوری كه سر شمشیر زیر بغل ولید نمایان شد و او به طرف پدرش عتبه فرار كرد تا به او پناه برد، حضرت علی (ع) او را تعقیب نمود و با ضربه ی دیگری بر ران پایش او را سر به نیست كرد. سپس او به كمك عمویش حمزه شتافت كه رو به روی شیبه قرار داشت. آنها آنقدر شمشیرها را به یكدیگر حواله كرده بودند كه شمشیرهای آنها شكست و جبور شدند با هم گلاویز شده شروع به مشت زنی با یكدیگر بنمایند. حمزه تنومند و بلندقامت بود به طوری كه دشمن از پشت سر او دیده نمی شد. حضرت علی (ع) فرمود: «سرت را مواظب باش عمو» و فوراً با نیش شمشیر دشمن را بر زمین انداخت. عبیده و عتبه هر دو خیلی شجاع و بی باك بودند و موقعی كه هر دو شمشیر به همدیگر حواله می كردند و جنگ هنوز شدت داشت، عتبه با یك حمله ناگهانی كشته شد. اما ساق پای عبیده به شدت ضربه دید و او بر اثر آن در راهِ برگشتن به مدینه وفات یافت. بالاخره دو سپاه با شمشیر به همدیگر حمله بردند. از طرف مسلمانان روح فداكاری و روحیه ای در سطح بالا دیده می شد به طوری كه وقتی روشنی و برق شمشیرها تمام شد، كشته شدگان از دشمن هفتاد نفر بودند و همان طور كه تاریخ سابقه می دهد نصف آنها به وسیله ی شمشیر امام علی (ع) كشته شده بودند. دشمن از میدان رزم پا به فرار گذاشت و 70 نفر آنها نیز به دست مسلمانان اسیر گشتند اگرچه مسلمانان جنگ خوبی كردند اما اگر [صفحه 19] امام علی (ع) در جنگ شركت نكرده بودند سرنوشت جنگ چیز دیگر بود. چون اغلب اسراء خواندن و نوشتن را می دانستند طبق فرمان پیغمبر آنها وقتی آزاد می شدند كه به مسلمانان سواد می آموختند. [صفحه 20]
هم اكنون یك لشكر مجهز با 950 نفر مردان جنگ آور، خودشان را برای جنگ با پیغمبر آماده می كردند. میان آنها لجوج ترین دشمنان اسلام كه اغلب عموزاده های پیغمبر بودند دیده می شدند و پیغمبر برای چنین جنگی اصلاً آمادگی نداشت. پیغمبر برای آنها چنین پیغام فرستاد: «ما همه از یك فامیل هستیم و بیشترین شما عموها و عموزاده های من هستید مرا به خود واگذارید تا با عرب مواجه گردم در این صورت چنانچه پیروز گشتم مایه ی افتخار شماست. اما چنانچه شكست خوردم شما به آرزوی خود رسیده اید.» جوابی جز پاسخ جنگ نیامد و سرانجام مسلمانان گرفتار جنگ شدند.
صفحه 18، 19، 20.